Fecha de caducidad superada, sí. ¡Esa soy yo!


Hola a todos. Esta no era la entrada que deseaba para un día tan especial como el de hoy, para mí y para todos los que me habéis ayudado y continuáis ayudándome. Quizás muchos, más bien, la mayoría de vosotros, no sabíais el porque pero seguramente ahora entenderéis algo más de mis últimas entradas en el blog.

Que casualidad, o no, porque las casualidades creo que no existen, sino que son "pistas" para abrirnos los ojos o guiarnos por nuestro camino, dándonos más credibilidad a lo que estamos haciendo o regalándonos claridad a la hora de escoger ese trampolín que utilizaremos para saltar y tomar decisiones fundamentales, que nos ayuda en caso de duda a saber cual es la mejor opción a seguir. En realidad nuestro interior ya sabe lo que debemos hacer para continuar, pero parece que si no hay algún factor externo no seamos capaces de sentirnos seguros.

Vale...céntrate Núria.

Bueno pues eso, que coincidencia que justo hoy sea el día mundial contra el cáncer. Yo no lo sabía hasta que lo he leído en el estado de mi buena amiga Alda. Como no tenía tiempo para escribir había decidido dejar esta entrada para otro momento, pero esto me ha empujado a hacerlo hoy, salga como salga. En realidad quería que fuera algo especial, meditado, y de esta forma no sé si lo será o no, vamos a ver que tal se me da esto de escribir sin darle muchas vueltas y tener poquitos minutos ;) - acostumbro a escribir el blog en ratitos de inspiración durante bastantes días, incluso semanas, y me lo leo y vuelvo a leer muchas veces antes de decidir publicarlo. Pero hoy es un día especial y por eso vamos a ver una entrada especial.

Alda en su lugar preferido, pensando en mí en tal día como hoy. Gracias guapa!

Un ultimátum, una fecha de caducidad. Eso es lo que me dio el cirujano del Brogi, del que últimamente he ido hablando. El 4 de diciembre del 2014 me dijo que tenía entre 4 y como mucho mucho 14 meses de esperanza de vida. Imaginaros que os digan eso a los 28 años. Un hombre joven de no muchos más años que tu, con ningún tipo de compasión ni simpatía. Y que encima le digas, ostras me caso en Septiembre, esperando una respuesta positiva  del tipo bueno, tranquila... pero en lugar de eso te diga "uyyy pues si quieres casarte, adelanta la boda eh?" . Como?????? En serio? Os lo juro, no invento nada, la cosa fue así. Seco, seco, sin ningún tipo de empatía, sin afinidad, Totalmente indiferente, como si te dijeran, mira...que se nos ha terminado el producto. Y PUNTO. Sí, así fue. Yo no me veía tan mal, ni me veía ni me veo. Está claro que eso me marcó y es por eso que he valorado tanto y de manera tan diferente el paso del tiempo. 


¿Os imagináis celebrar un cumpleaños pensando que será la última vez que lo haréis? ¿Ir a algún sitio sabiendo que difícilmente volveréis? No creo que os lo podáis imaginar pero en el fondo y tras esta experiencia puedo decir que es muy bonito. Muy bonito porque lo valoras más y porque automáticamente lo vives como si fuera la última vez así que lo exprimes al 100%. Creo que todos deberíamos intentar vivir así. Es todo mucho más especial y, por ejemplo, valoras lo que los demás hacen por ti mucho más, con la capacidad de decidir con claridad quién merece y quién no estar en tu vida. Porque claro, esto es una cosa que lo sabían pocos, muy pocos (no me gusta dar pena y sinceramente no creo que fuera necesario decirlo a la gente porque no le importaba mínimamente) así que no actuabais como si de una obra de caridad estuvierais haciendo ( ODIO ESE COMPORTAMIENTO!), simplemente os guiabais por vuestro corazón. 

Viendo la vida desde esta perspectiva, por otra parte, es difícil porque como el resto de las personas no lo hace, te indignas con sus comportamientos, porque se quejan y se enfadan por tonterías y en realidad no das importancia a sus problemas, Pero también les puedes ayudar a que ellos le den menos importancia de lo que creen que tienen. No sé. Es algo extraño de explicar pero si os soy sincera, doy gracias a ese cirujano por abrirme los ojos. 

4 meses...pasan rápidos si. Y el día después de esos cuatro meses era mi cumpleaños. Y el día final de esa fecha de caducidad es hoy, 4 de febrero, día mundial contra el cáncer y el día en que Ramon Menal cumple 90 años. ¡Y lo bien que los lleva! Demasiadas casualidades. ¿Veis? Jejejje. 

A parte de dar las gracias a ese indiferente cirujano por haberme dejado las cosas taaaan claras, le doy las gracias por dos motivos más. El primero porque hablando de las quimios me dijo que no curaban, que servían para que el proceso fuera más lento, o algo parecido...bueno, interesante. Eso aún corrobora más mis sospechas. ¿La medicina convencional me cierra las puertas?¿Me da las espaldas? ¿Me desahucia? ¿Veo que me dejan como un caso perdido? Mi tía me dijo: "cuando se cierra una puerta se abre una ventana". O algo parecido, no lo recuerdo. Se me cerró la puerta de la medicina convencional pero se me abrieron un montón de caminos más. Entre ellas Ramon Menal y su terapia con hipnosis. La dieta, siempre más estricta - aún ahora estoy haciendo cambios, ya lo relataré en otro blog-. Libros de auto-ayuda para la sanación. Meditaciones. Visualizaciones. Yoga. Un sinfín de ventanas, se me han abierto. Y así de bien estoy, mucho mejor que el 4 de diciembre. Estoy muy muy bien, me siento genial, tranquila y encantada con mi vida, que no la cambiaría por ninguna.

Los regalos de mis padres para el día de hoy

La otra fue demostrarme que la medicina no es exacta. Bueno, lo he demostrado yo misma. Y por algo estoy aquí dando guerra, y la continuaré dando los años que hagan falta, porque me siento al 100%, estoy mejor que nunca. Creo en mí y en mis posibilidades. Me siento fuerte y me siento capaz, muy capaz. 

Antes de finalizar esta entrada quiero deciros que al recibir estas noticias, tanto mi cirujano Francesc como Jordi me dijeron que eso son estadísticas. Francesc me dijo que conocía a gente que le habían dado 3 meses y después de años aún siguen vivos, que estuviera tranquila. Jordi me dijo que el oncólogo era él y que cada persona es un mundo, que estuviera tranquila y que no pensara en ello porque existen muchas cosas y que con el tiempo van saliendo nuevos tratamientos. Por eso, que no os penséis que todos son así como ese, ¿eh? Gracias, muchas gracias tanto a Francesc como a Jordi por lo bien que se portan conmigo. Gracias de corazón.


Bueno, pues os dejo porque me voy a celebrar el 90º cumpleaños de Ramón Menal, una persona que desde el primer momento en que me vio me dijo que lo que dijo ese médico no tenía importancia y que conseguiré superarlo todo. Gracias Ramon y ¡FELICIDADES!

Pues nada, Nai está con las pilas cargadas y la energía a tope. Disfrutando de la vida al máximo y súper contenta con su camino, sus decisiones y preparada para todo lo que haga falta.

Os quiero un montón. Lo siento de verdad...no tengo tiempo ni de releer el blog! Voy a escoger dos fotitos y lo subo! 


Mireia me regaló una taza que pone:

SEAMOS REALISTAS Y HAGAMOS LO IMPOSIBLE. 


Pues eso, ¡¡¡vamos a por ello!!!



Nai





Comentarios

  1. Aaai Nurieta!!!
    Realment aconsegueixes això que dius de fer que els altres es preocupin menys pels seus problemes. I encara més, que valorem les coses que realment importen.
    Cada cop que veig una foto vostra, sobretot del dia del casament, que estaveu guapíssims i desprenieu un "love is in the air" a més no poder, em dona una sensació difícil d definir, entre pau, tendresa i energia positiva... Igual com cada vegada q et veig i et sento/veig com encares i gaudeixes de les coses.
    Ens estàs ensenyant moltes coses bonica!!
    Ets increïble!
    ��������

    Laia

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gràcies Laia! Siii va ser un dia increible gracies a tots els que veu venir i fer-lo tant especial. Ens veiem dissabte!!!

      Eliminar
  2. Doncs si, quina casualitat i quin sentit fantastic podem donarli. Confio en tota la energia que tens i somhi no? Anem per l impossible. (Per cert! Feliciitats al Ramon!)

    ResponderEliminar
  3. Doncs a ser realistes i a fer l'impossible! :)
    Ets un exemple Núria! Pura energia i optimisme!
    Gràcies per compartir amb tots aquesta força!
    Una abraçada i endavant!!!

    ResponderEliminar
  4. Nuria es preciós el que has escrit. Sempre vaig llegint el teu blog... però avui m'has fet emocionar i plorar. Ets molt valenta però sobretot molt forta. Les fotos que has penjat són precioses. Formeu una parella increïble, molt envejable en tots els sentits. És formidable veure com encares aquesta vida. Quan la resta ens preocupem per tonteries tu em dones un toc per valorar allò que més estimo o que més valoro. Et dono les gràcies perquè, des d'un segon pla, també ens ajudes a la resta a tocar més se peus a terra. Ànims Núria a seguir com fins ara!! Ets un exemple a seguir.
    #naiwilldefeatcancer

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies!!!! Qui ets??? Ahahahaah pero moltes gràcies per les teves paraules!!!!

      Eliminar
  5. Repasando esta entrada he visto que ha salido ningun comentario mio que yo creo haber puesto. En una ocasion, yo te dije algo asi como... Cuando se cierra una puerta se abre una ventana que tu con tu esfuerzo puedes convertir en puerta, tu esfuero a si tanto que se te han abierto una docena de ventanas, que estas convirtiendo en puertas

    ResponderEliminar
  6. Hola Nuria, soy Maria (la que te pregunto por lo de mi madre que tomar para el extreñimiento :), cada dia voy leyendo algo de tu blog.. y hoy lei este cachin que te pego aqui ...((((Un hombre joven de no muchos más años que tu, con ningún tipo de compasión ni simpatía. Y que encima le digas, ostras me caso en Septiembre, esperando una respuesta positiva del tipo bueno, tranquila... pero en lugar de eso te diga "uyyy pues si quieres casarte, adelanta la boda eh?" . Como?????? En serio? Os lo juro, no invento nada, la cosa fue así. Seco, seco, sin ningún tipo de empatía, sin afinidad, Totalmente indiferente, como si te dijeran, mira...que se nos ha terminado el producto. Y PUNTO. Sí, así fue. Yo no me veía tan mal, ni me veía ni me veo. Está claro que eso me marcó y es por eso que he valorado tanto y de manera tan diferente el paso del tiempo)))) me identifique tanto al leer esto...el oncologo de mi madre (y los de planta cuando ha estado ingresada) son asi..frios..no tienen empatia...es como si fueramos un numero, y pienso..son asi porque tienen que coger esa postura para trabajar en eso? o simplemente son todos iguales, no me encaja en la cabeza que puedan hablar asi, no digo dar esperanza..pero simplemente tener empatia y saber que decir en cada momento..porque ya bastante vamos con miedo el dia que nos toca la consulta como para encima recibir ese trato.. Quiero decirte que eres un ejemplo a seguir, porque leerte me hace mas fuerte para ayudar a mi madre, te voy llamar mi dosis de vitamina N (nuria) porque me aportas energia positiva para luchar :)). Voy seguir leyendote, aunque me pierdo con el blog..pense que hay un menu directo para ir entrando por dias publicados..y si lo hay no lo veo :P. besos desde Asturias!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No sé como hacer un índice!!! Con el blog no lo sé de hecho es un lio, solo puedes ir entradas más nuevas o anteriores, de hecho esta semana quería hacer una entrada con un índice por orden de todas las entradas a las quimios y operaciones. Por suerte en el Hospital de Terrassa tanto mi oncólogo como mi cirujano son todo lo contrario al cirujano que tuve en ese hospital y me ayudan mucho y también me dan muchas esperanzas ;) hehehe eso de vitamina N me ha encantado!

      Eliminar
    2. Si tienes el blog en modo "ordenador"a la derecha, justo debajo de "etiquetas", tienes "archivo del blog" , le das a la flecha y se te abre una ventana, si vas hacia abajo del todo en dicha ventana llegaras a Agosto(1), esa es la entrada mas antigua. Encima viene otro mes con sus entradas, y así sucesivamente. Asi puedes ver las entradas cronológicamente, no por temas, para verlas por temas, arriba a la derecha en "categorías". No se si te servirá de algo. Yo creo que lo mejor es verlas cronológicamente, porque así puedes ver la evolución del blog y seguir el "hilo".

      Eliminar
    3. Ostras Papa pues eso yo no lo sabía, si al final resultará que eres más hábil tu que yo en las tecnologías, de todas maneras estoy haciendo un índoce (requiere mucho tiempo) así que espero tenerlo pronto...)

      Eliminar
  7. Ah! me olvidaba, cada mes has de empezar por la entrada de abajo, que es la primera de ese mes. Las primeras entradas, están en italiano y en catalán.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Las recetas de Nai: Zumo de pimiento rojo, tomate, zanahoria y limón con un toque de jengibre

10 años y medio desde el primer diagnóstico de cáncer de colon

Ensalada veraniega