Un nuevo San Valentín


Última parrilla del 2016


Voy a escribir esta entrada rápidamente porque tenemos que ir a cenar.
Hace hoy justo cinco años, pocos días después de que me diagnosticaran cáncer, Alex y yo fuimos a celebrar San Valentín.

En Catalunya suele celebrarse Sant Jordi en lugar de San Valentín pero nosotros celebramos ambos, pues Alex es italiano así que de la misma manera que él se adapta a mis costumbres yo me adapto a las suyas, y encantada que estoy, pues todo sea una ocasión más para hacer fiesta. Detesto los comentarios que me dicen ¿Celebras San Valentín? Extrañados. Pues sí, acojo cualquier momento para poderlo festejar. Bienvenido sea.

Foto de ese San Valentín

A lo que iba, hace cinco años fuimos a un asador argentino. Me avergüenzo de decirlo, pero así podréis ver como he cambiado en estos cinco años. Llegamos al restaurante de Sabadell y había una velita encendida y pétalos de rosa alrededor. Algunos me los quedé de recuerdo. Al sentarme, empecé a llorar. Después del diagnóstico lloraba de manera habitual, aunque intentaba hacerlo cuando estaba sola.
Alex me preguntó: ¿Por qué lloras ahora? Y yo le dije que tenía miedo. Miedo a la operación. Miedo a morir mientras me operaban. Desde siempre había tenido fobia a los hospitales y solo de pensar en la cirujía me entraba pánico.  Le dije que me daba miedo la anestesia, el no volverme a despertar, saber que todos fuera del quirófano estaban sufriendo por mí. Él no entendía cómo podía tener tanto miedo porque lo han operado un montón de veces pero yo temía esa operación. El cáncer estaba en un segundo plano, os lo juro. Mi gran preocupación era esa operación en la que nada dependería de mí y todo estaría en manos de los cirujanos. Mi psicooncóloga me ayudó mucho, enseñándome técnicas de relajación.

Al sentarme en esa mesa pensé por unos instantes que ese podría ser nuestro último San Valentín y además sabía que Alex iba a viajar a Australia al cabo de 4 días, el 18 de Febrero, y no podría estar conmigo durante la operación. Tenía miedo a no poder compartir más momentos con él. Recuerdo perfectamente lo que comí: solomillo de ternera al roquefort y de postre un crep de dulce de leche. Quién me ha visto y quién me ve.

Pero han pasado cinco años, y decidí tirar los pétalos que habían en esa mesa. Más que un recuerdo mio, me los llevé para que Alex tuviera un recuerdo de esa noche en el caso que no pudiéramos celebrar más San Valentines. Para que nunca me olvidara, para que nunca dejara de quererme, aunque físicamente yo no estuviera en este mundo.

Cinco años, y ahora nos vamos a un restaurante vegetariano y ecológico, al Vita Viridis de Sabadell.

Nosotros cambiamos y tenemos la fuerza interior de poder cambiar  nuestro recorrido.

Ya no temo a la muerte,  ya no temo al quirófano, ya no temo a la enfermedad, ya no temo a nada, porque sé que nunca nos perderemos el uno al otro. Tú eres mi vida, yo soy la tuya. Juntos, hasta el infinito. Juntos, sin miedo. Juntos, aprendiendo cada día el uno del otro. Juntos, somos invencibles.

GRACIAS POR TODO ALEX!

Y en 48 horas ya estaremos embarcando juntos rumbo a Australia para subirnos juntos a la MV y empezar la nueva temporada.

2003
2004

2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017 (es la única foto que tenemos juntos!!! O.o)




TE QUIERO

Comentarios

  1. Muy bien! Así se habla! Disfruta de cada momento, ya sea San Valentín o San Jordi, el caso es disfrutar de la vida y sobre todo de los buenos momentos que van surgiendo, disfruta en vuestro viaje!

    ResponderEliminar
  2. Escribes y te expresas muy bien (y no te estoy haciendo la pelota)
    Otra entrada que me ha hecho llorar...
    :) :) XD

    ResponderEliminar
  3. Oixxx que bonic!!! Jo l ultima quimio la vaig celebrar al fosters jajaja aquest any ho celebrarem al vita segur!!! Que gaudiu molt a australiaa i torneu ben aviattttt un peto molt gran! Una entrada molt bonica i sempre optimistaaa :-)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ens podrem acoplar a la celebració????

      Eliminar
    2. Homeeeee ja hi comptava amb aixooooo jijijiji per aixo he posat "ho celebrarem" tu ets una part molt important de la meva recuperacioo aixi que amb qui millor celebrarho!!!! Muaaaaaaa

      Eliminar
    3. Gracies guapa!!!! Em fas plorar!

      Eliminar
  4. Alaaaaa! Ja mhas fet plorar! 😘 Que gran que ets, bueno que sou, us estimo molt als 2!

    ResponderEliminar
  5. Impecable, como siempre. Felicidades a los dos.

    ResponderEliminar
  6. Hola Nuria.He encontrado tu blog buscando información ya que recientemente han diagnosticado a mi padre de cancer de colon. Me he leído el blog de principio a fin,me encanta! Me encanta tu forma de afrontar la situación,la forma de afrontar la vida,lo feliz que eres.lo que aprovechas cada segundo , eres un ejemplo a seguir. Además desde que te leo me llama la atención el tipo de alimentación que llevas,considero que es muy importante,somos lo que comemos.Gracias por tu generosidad para los que buscamos información tu blog es genial,y tú también!!��
    Un abrazo fuerte
    Por aquí seguiré leyéndote
    Eva

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Eva! Gracias por leerme y escribirme, espero tener tiempo de escribir pronto porque tengo esto bastante abandonado :( mucha suerte para tu padre! Si yo creo que la alimentación es muy importante también!!! Gracias Eva!

      Eliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Las recetas de Nai: Zumo de pimiento rojo, tomate, zanahoria y limón con un toque de jengibre

10 años y medio desde el primer diagnóstico de cáncer de colon

Ensalada veraniega