Feliz Año 2016, 6 meses (y medio) SIN QUIMIO...Y 4 años conviviendo con el cáncer

13 años juntitos :)


Hola a todos, últimamente he utilizado el blog para subir bastantes recetas pero en realidad hace tiempo que no escribo una entrada de las buenas. Antes de todo, quiero daros las gracias porque el blog ha superado las 53.000 visitas y esto me hace muy feliz. 

Para celebrarlo quise hacer un cambio de "look" al blog. Hacía tiempo que tenía ese fondo naranja (desde que lo creé jejeje) y bueno quería buscarle otro fondo, y este me convenció, por las olas, por el azul... Las olas se crean cuando hay mucho viento y éste agita los mares, bueno pues un poco como lo que me ha pasado a mí. Y además, como puse en una de mis entradas sobre dos refranes:

"No puedes parar las olas, pero puedes aprender a surfear"

Y el otro sobre las gaviotas, que resumiendo nos decía que nos imagináramos una ola del mar que se acerca a un grupo de gaviotas, y estas continúan tranquilas sin huir porque saben  que las olas van y vienen, pues nosotros tenemos que comportarnos como ellas cuando tenemos miedos, preocupaciones o problemas, porque llega un momento en que la ola vuelve a bajar, y cuando baja nos decimos "pues tampoco era para tanto" sobre todo nos damos cuenta a medida que pasa el tiempo y recordamos las sensaciones que nos había provocado ese problema. Seguramente es el estrés que nos ciegue en ese momento en que todo lo vemos tan oscuro. Deberíamos conseguir moderar nuestro estrés y así seguro que las olas nos parecerían más llanas y podríamos pensar con claridad y resolver nuestros problemas más rápidamente. Pero fácil decirlo y pensar que lo aplicarás la próxima vez que te encuentres frente una "ola" sin duda alguna. Lo complicado es aplicarlo en momento clave en el que ves las cosas tan mal, en el momento en que ves esa ola que te va a intentar ahogar. ¿Os pasa? ¿Somos adictos al estrés?

Rocca Malatestiana a Montefiore 

El color azul también me pareció muy acertado, pero ahora no voy a entrar en el significado del color azul, ya lo explicaré en otra ocasión, pero pensad en "el príncipe azul". Y no, no tiene nada que ver con Alex eh, pero a ver si alguien llega al porque el azul, en los comentarios :) Pensad, ¡pensad! ¿Qué es un príncipe azul.

Bueno vayamos al grano porque hoy....
HACE 6 MESES QUE TERMINÉ LA ÚLTIMA QUIMIO

y hoy...
HACE 13 AÑOS QUE ALEX Y YO EMPEZAMOS NUESTRA RELACIÓN

Navidad


¡Que satisfacción, alegría, libertad, felicidad, tranquilidad! Seis meses libre de quimio, seis meses LIBREEEEEE!!! No sé si os podéis imaginar lo que siento porque ni yo me lo puedo imaginar. Sé solo que estoy muy contenta porque son la recompensa de todos los esfuerzos y los sacrificios diarios, o mejor dicho, más que diario, son PERMANENTES, ni una excepción. Es muy difícil que alguien entienda mi elección, es muy difícil explicar a la gente que no solo soy vegana, sino que además no como pasta blanca, pan blanco o cualquier cosa hecha de con harinas refinadas, frito, sal, azúcar, edulcorantes ni productos industriales... La mayoría de la gente no lo llega a entender - agradezco a  aquellos que no opináis ni comentáis sin saber,  -, pero yo sigo súper contenta con mi elección. A mediados de diciembre, me hicieron una analítica y salieron todos los valores correctos. Así que estoy muy bien y me siento muy bien y ahora toca disfrutar hasta el próximo control...

Por si alguien dudaba de que Bongo y Kiro son mis hijos!!!


No, no os voy a engañar, aunque los resultados de las pruebas me llenan de confianza y me animan a continuar mi camino, vivo con miedo, a veces más a veces menos. Intento trabajar en ello. Mucha gente me dice que esté tranquila, pero dentro de mí tengo que reconocer que no estoy tan tranquila como parezco. Dentro dentro dentro, tengo algo de miedo. Pero eso no quita que no pueda disfrutar del momento, creo que lo intenté explicar en una entrada en verano. Vivo con normalidad pero en el interior convivo con ese miedo que intento ignorar pero que a veces se hace notar. No sé si recordarlo es bueno o malo. Quizás sea bueno recordarlo para decir eeep Núria...continua luchando, continúa esforzándote. Es incontable mi esfuerzo, en serio, estoy muy orgullosa de mí y de los que día a día mostráis vuestro apoyo, que sois muchos y cada vez más. No es que el esfuerzo que haga sea muy difícil, lo difícil es poder hacer vida normal cuando no estamos en casa: encontrar restaurantes con elección, cuando vas a casa de gente tienes que explicar lo que comes y lo que no, encontrar negocios bios... 

No quiero repetirme pero continúo soñando en el día que me digan: "Núria, no sabemos cómo, pero te has curado!". Llegará, tiene que llegar. Y es eso lo que me motiva a continuar el camino elegido en todo segundo.

Con mis bebitos


Bueno, voy a lo que iba. Cuando hablamos y decimos un "se ha terminado el año" o "empieza un nuevo año"... ¿Sabemos lo que es "un año"? ¿Nos pasan rápidos, los años? ... ¿O lentos? Nos pasen rápidos o lentos... ¿los aprovechamos? Dicen que como más mayor te haces, más rápidos se pasan los años. ¿Se podría relacionar esto con que como más mayores nos hacemos, más crecen nuestras preocupaciones y menos nos fijamos en cómo pasa el tiempo? No nos paramos a pensar, ¿no disfrutamos el día a día? Últimamente los años me pasaban muy rápido. Pero este año ha sido distinto. He tomado consciencia, de cada hora, del día a día, de aprovechar el máximo de cada instante, de cada semana, de cada mes, de cada estación...y no estoy diciendo que el año se me haya hecho eterno, ni mucho menos, pero creo que nunca había hecho tantas cosas en el período de un año con anterioridad. Digamos que lo he aprovechado al máximo y por ello me siento muy satisfecha, porque nunca antes me había fijado y había sido consciente de lo que duraba un año, de  lo que hacía, de lo que no hacía, de como lo hacía... Pero claro está, hay cosas que te cambian la forma de ver la vida, de ver el paso del tiempo, y que cambian tu actitud y tu manera de ser. Creo que cada vez voy a mejor, quizás me equivoque, pero eso es lo que me parece. He llenado cada instante de mi año y aunque estuviera sin hacer nada (pocas veces) disfrutaba del momento de no hacer nada y tomaba conciencia de lo que estaba haciendo. No hay nada que me hubiera gustado hacer y no lo haya hecho.

No es que se haya pasado lento, simplemente me paraba a pensar todos los días lo que estaba haciendo dando las gracias, aunque sea a mí misma, en cada momento. Dando las gracias porque cada día, cada hora, cada minuto, cada segundo, es un regalo que tenemos que aprovechar al máximo y tenemos que sentirnos afortunados por ello.

Rocca Montefiore


Este año me han pasado ( no solo a mí, también a la gente que me rodea) muchas cosas, buenas, malas, duras, simples, complicadas, divertidas, tristes, emocionantes, rutinarias, sorprendentes, esperadas, deseadas, desagradables... De todo. La novedad ha sido mi enfoque: siempre positivo. Buscar la parte positiva de las cosas, por muy negativas que nos puedan parecer o nos quieran hacer ver. Tenemos que ver cada acontecimiento que nos sucede como un regalo, ya sea bueno, ya sea malo. He visto que todos tenemos algún tipo de problema, ya nos parezcan tonterías o cosas graves, y he llegado a la conclusión que lo mejor es vivir sin pensar demasiado en ellos, está claro que no siempre podemos ignorarlos porque son importantes ya que a veces nos cambian la vida por completo, pero podemos intentar darle menos importancia de la que tienen,  o nos parecen que tienen. Dejemos fluir las cosas de la mejor manera posible, sin que nos marquen, sin que nos creen traumas. No dejan de ser olas...que no nos vayan a ahogar! ¡Que nos hagan más resistentes!

En un año he visto como esforzarse para conseguir algo que te dicen que es imposible, merece la pena, aunque continúen diciéndote de que es imposible. Luchar sin perder la esperanza ni la fe en lo que estás haciendo. No rendirte jamás, aunque sepas que lo que estás haciendo pueda ser tu última oportunidad (eso debería motivarte aún más a dar lo mejor de tí). En un año me he casado y he visto como más de un centenar de personas se han movido desde cualquier lugar para venir a nuestra boda: italianos, sanmarinenses, suizos, catalanes, españoles, argentinos, franceses, australianos... a pesar de la crisis económica por la que se ve que estamos pasando, o eso nos hacen creer día a día. He visto como mi mejor amiga tenía que tomar una difícil decisión, y también ella se ha visto como una gaviota, ha estado muy mal al principio pero poco a poco ha aprendido a olvidarse del problema y a divertirse de nuevo. He conocido a gente nueva que adoro. He recibido la noticia que unos amigos van a ser padres de una niña, una pareja de la que yo actué como celestina. Una de mis mejores amigas del cole también va a ser madre. Y las dos en la boda ya estaban embarazadas. He descubierto que mi mejor amiga del cole tiene muchos intereses comunes que yo, y hasta ahora no lo sabíamos. A parte de muchas muchas otras cosas que no voy a contar porque os hartaríais de mí jeje.

Bongo y Kiro con el árbol


También me he dado cuenta, que si no quieres dar un cambio, si no te atreves, te vas a quedar siempre como estás. Y es inútil que te quejes de tu situación si no haces nada para cambiarla. No por quejarte vas a dejar de ser conformista. Si de verdad quieres cambiar, tienes que hacer cosas para que esto suceda, y no decir cosas esperando que alguien lo cambie por ti.

 Este año he disfrutado de cada momento y también he aprendido - o intento hacerlo - ignorar las cosas que no tolero. Creo que ya estoy por el buen camino y en breve conseguiré  - o espero conseguir- que ciertos comportamientos no me afecten.

Vuelvo a escribir esta entrada 14 días más tarde de cuando la empecé porque tuve bastantes problemas durante la primera semana del año y necesité un poco de tiempo para recuperarme. Fue el 4 de enero por la tarde cuando empecé a encontrarme mal, tenía muchos espasmos en la barriga. Estábamos fuera de casa y cada vez los espasmos tardaban menos tiempo en volver a aparecer y llegué a tener cada dos minutos, muy intensos, y durante unos 30 segundos eran muy muy intensos. No sabía que podía ser pero decidí cenar porque al mediodía no tenía apetito y solo comí cacahuetes. Después al levantarme empezaron las náuseas. Me bebí un vaso de té verde y jengibre (que va bien cuando tienes esa sensación de náusea) y me estiré en la cama, de lado y con las piernas para arriba ya que era la posición en la que me dolía menos. Al cabo de tres horas donde no cesaron los espasmos, tuve las primeras arcadas y empecé a vomitar. Eran poco más de las 12, me sentí mejor pero por desgracia esa no sería la última vez que vomitaba, pues volví a vomitar otras 5 veces, hasta las 7 y media de la mañana. Cada vez era peor porque tenía más y más arcadas para que "saliera algo". Pero después, pude dormir y la ileo volvió a funcionar.

La única posición en la que podía estar, y aún y así me dolía


Al día siguiente estaba muy débil, como siempre que vomito, me cansaba al levantarme, daba tres pasos y necesitaba tumbarme, me mareaba...Pero intenté comer. Comí ensalada y judías. Cené pescado. El día 6 preparamos gnocchi caseros con harina integral, Aunque me dolía la barriga pensaba que lo arrastraba de la otra vez y fuimos a ver a nuestra amiga Isa. Por el camino empezó a dolerme cada vez más y cada vez iba a peor, me estaba mareando y empezaba a tener náuseas. Le dije a Alex que nos fuéramos. Cuando llegué a casa fui a estirarme directamente a la cama, de lado. Los espasmos cada vez me dolían más así que hablando con Francesc me dijo que tomara un paracetamol. Soy muy contraria a tomarme medicinas porque se que no curan, solo calman, pero en serio que no aguantaba más. Llevaba 11 meses y medio sin tomar medicamentos (excepto la quimio -.-) pero tuve que parar la racha. Al cabo de 4 horas el intestino volvió a funcionar (sobre las 2 de la noche), y aunque tuve nauseas por suerte no llegué a vomitar. Explico esto porque quizás me lean personas con ileostomías y les suceda esto. Yo dolores de tripa, y espasmos, a veces los tengo sobre todo si cojo frío por la noche.


Leí que cuando se tienen oclusiones intestinales no se deben comer crucíferas crudas, legumbres...e imaginaros que comí el día después de la primera oclusión...XD En la segunda oclusión durante más de 24h solo bebí líquidos (té y caldo vegetal casero). Cuando pasaron dos días ya volví a comer cosas crudas y legumbres, pero con moderación.  Han pasado 9 días y estoy completamente bien.

Y termino el blog diciendo que justo hoy hace cuatro años, el 17 de enero de 2012, fue cuando me hicieron la colonoscopia y la gastroscopia y me dijeron que tenía cáncer. No sabía el camino que me esperaba, pero seguro que en ese momento no me hubiera imaginado que ahora, 4 años más tarde y después de 3 operaciones y 28 quimios, radioterapias, tacs, ecografías, y muchas muchas horas en el hospital, soy más feliz y me siento mucho mejor. Os lo juro, nunca me hubiera imaginado que la palabra cáncer, que esta enfermedad, te ayuda a aprender a vivir. Por desgracia en nuestra cultura nos enseñaron que cáncer es muerte, y es así como lo veía yo al principio. Pero por suerte cambié el chip, y veo la palabra cáncer como una alerta para valorar la vida y mejorarla.

Os dejo con una selección de fotos :P

Una de mis lectoras :PPP me pidió este encargo! Gracias :)

El miércoles pasado fuimos al estadio del RCDE a ver la vuelta del partido de copa del rey. Hacía mucho que no íbamos al estadio...recuerdo partidos más emocionantes!

Un mousse de chocolate vegano con aguacate que me preparó Alex

Con Cochi fuimos bastantes veces a la tombola de Morciano. Total, solo gané el primer día, una tombola a compartir y una linea...Diría que el premio era ideal para mi...una vegana que no come ni azúcar ni harinas refinadas...así que a reciclar. Eso si...que buena pinta tiene el queso!!!!Ayyyy.....que difícil se me hace a veces dejar el queso...que mono!

Para navidades Alex me regaló una réplica de mi bouquet :)

Tempe con peperonata, delicioso!

Kiro

Bongo

Con el pijama que me regaló Albert :)

Los dueños de la cama...

Y eso que Alex dijo que en Italia no subirían muohohohohoho :)

Kiro corrigiendo mi blog :P

El rinconcito boda en Cal Dàlmates

Bledas biológicas de colores...están deliciosas!!!!

Con Candice estamos haciendo un cactus con piedras aquí lo tenéis en proceso de construcción, cuando lo finalice subo foto :)

El árbol de navidad de Pesaro

Tati

Kiro en una de sus locuras...le dio por meterse en el maletero!!

Cena de pre-navidad con la familia de aquí, como este año estuvimos en Italia antes de irnos Alex y yo invitamos a passatelli navideños y una selección de pates veganos que hacemos

Bongo, Kiro, y posiciones para dormir.

Montefiore


Muchas gracias, como siempre, por leerme. 
Espero vuestros comentarios :P 


Nai.

Comentarios

  1. Saps, no se perque no pensava que molta gent penses en lo positiu de lo negatiu, un cop vaig llegir que les energies que ens venen son les que atraiem, en modo iman, jo soc negativa de per si sempre ho he sigut a aixo puc ferli poc pero he apres, i es bastant dur, pensar que tot te algo positiu, fa un any que penso aixi i sembla que em va tot millor, fins i tot mi sento (he de dir que tots vosaltres com a amics meu feu molt). Tambe he pensat que el karma, el ser just amb els demes, funciona, sembla una tonteria ho se. En fi, que mha agradat molt i molt aquesta entrada. T estimo!

    ResponderEliminar
  2. No és una tonteria es que es veritat! De debó! Jo també he sigut sempre molt molt negativa, fins fa quatre anys quan vaig descobrir...de que collons t'has estat queixant fins ara? Perquè t'has menyspreat sempre? I m'he adonat que ja mirant les coses desde altres perspectives canvia les coses! Sembla magia, pero mira tu mateixa també ho has experimentat!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ja la veritat es que dona una sensacio extranya, que t enganxa a voler canviar (tot i que es dificil), he de dir que sort d havermen adonat, tot i que em queixare pero es diferent ja jajajajajaja

      Eliminar
  3. Et felicito per aquesta entrada, sencillament perque la teva objetivitat y postivitat en front una greu malaltia, automáticament, et fa ser gran, et generosa en carinyo i ho demostres,Ajudant als demes.Ets genial, et felicito per el teu esperit de lluïta. CAMPIONA!!

    ResponderEliminar
  4. Et felicito per aquesta entrada, sencillament perque la teva objetivitat y postivitat en front una greu malaltia, automáticament, et fa ser gran, et generosa en carinyo i ho demostres,Ajudant als demes.Ets genial, et felicito per el teu esperit de lluïta. CAMPIONA!!

    ResponderEliminar
  5. me encanta como das la vuelta a las cosas, es verdad que detrás de lo malo siempre hay algo bueno, hay que saber encontrarlo y tu lo has conseguido. Muuuuac....hay que seguir así es la mejor manera de vivir, campeona

    ResponderEliminar
  6. me encanta como das la vuelta a las cosas, es verdad que detrás de lo malo siempre hay algo bueno, hay que saber encontrarlo y tu lo has conseguido. Muuuuac....hay que seguir así es la mejor manera de vivir, campeona

    ResponderEliminar
  7. Gracias necesitaba tu empuje para empezar a cambiar mis hábitos alimentarios no tengo nada de fuerza de voluntad , pero cuando leo tus palabras me dan animo y fuerza!!! Feliz año 2016 con toda la mejor salud posible.

    ResponderEliminar
  8. Claro que tienes fuerza de voluntad Celia!!!! Feliz año y salud para todos! Un beso y gracias por leerme :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Las recetas de Nai: Zumo de pimiento rojo, tomate, zanahoria y limón con un toque de jengibre

10 años y medio desde el primer diagnóstico de cáncer de colon

Ensalada veraniega