Entradas

Mostrando entradas de abril, 2012

Viaje a Assen y segundo ciclo de quimio...¡SUPERADÍSIMO!

Imagen
Hoy a las 12:15 he terminado mi segundo ciclo de quimio, que en general me ha ido mucho mejor que el primero, casi no he notado molestias, y no me siento cansada para nada. Yo y Baldo El primer día del ciclo tuve que estar bastantes horas en el hospital, aproveché para hacer artículos para mi web, www.paddockworld.com, y el comunicado de prensa para la web de Alex Baldolini. Al ponerme el oxidoplatino empecé a notar ese gusto raro al tragar el agua, pero he encontrado la solución: beber te caliente o poner agua en el microondas unos instantes. También me molestaron los dedos, esta vez, no he notado molestias al tocar cosas metálicas pero sí al tocar agua fría...y en el lavabo del Hospital de Día no hay agua caliente así que...me cagué en todo lo que existe. El segundo día lo comencé estresada: no se porqué, se me paralizaron los dedos y no podía ni desabrocharme los pantalones. Creo que debería tocar algo frío. Para ello también he descubierto un truquillo, pongo las manos bajo

Mi primer ciclo de quimio

El pasado martes 10 de abril empecé mi primer ciclo de quimio y creo que voy a explicar mis sensaciones y experiencias con el tratamiento con el objetivo de ayudar a personas que estén pasando o vayan a pasar por ello. En ningún caso lo hago para crear compasión. Mi quimio va a durar 12 ciclos que se realizarán cada dos semanas. Cada ciclo dura unas 46 horas, el primer día voy al hospital y me inyectan suero, medicinas y oxidoplatino, después me ponen 5FU y me lo llevo a casa. En el hospital estoy unas tres horas y media y luego me voy con una "bomba" que me va subministrando la medicina. Al día siguiente vuelvo al hospital y durante dos horas me ponen más 5FU. Cuando termino, vuelvo con la bomba a casa. El tercer día vuelvo al hospital para que me desconecten la bomba y vuelvo a casa sin nada. Esta quimio es conocida como Folfox 4 esquema mosaico y es la que se realiza a las personas que han tenido cáncer de colon. A parte de la opinión del hospital de Terrassa, pedimo

A les meves amigues. Escrit el 29/02/2012

Imagen
Durant la meva estància a l'hospital va haver-hi un dia que ho vaig passar molt malament, però molt. I elles estaven allà. Al dia següent, vaig millorar moltissim i vaig escriure això: Per la Laura, La Mireia i la Núria (ho fico amb ordre alfabètic per que no us baralleu xD). Sento molt que vingeussiu ahir i estigués tant malament i no us pogués dedicar una mica del meu temps, pero no entenia gaire, se que quan obria els ulls us veia allà, al meu costat, mirant com evolucionava. Fins i tot recordo a la pobre Mireia aguantant el pot quan vomitava. No sé que faria sense el vostre suport incondicional que m'heu donat, tant vosaltres com la Chiara, desde que ens vam enterar del que tenia, i la Silviki perquè estava a Eivissa que si no també estaria per aquí. Bueno, ara ja heu arribat i es inútil que continui escribint si ja sou aquí. Estic pensant com agrair-vos tot el que heu fet per mi. Un petonàs a totes les meves amigues, les autèntiques, que mai m'abandonen.

Feliz Cumpleaños, Nai. Sí. Muy feliz.

Imagen
Hoy cumplo 26 años, y lo voy a celebrar. Digo que lo voy a celebrar porque, sinceramente, cuando ya pasas una edad no hace ilusión cumplir años, más que un cumpleaños, se ve como un “hacerse vieja”. Pero el 17 de enero del 2012 cambió mi vida. En ella se introdujo una nueva amistad, una amistad de esas que no son deseadas, al principio, pero que poco a poco te ayudan.  Sí, el cáncer te ayuda a vivir, por muy paradójico que parezca. He tenido la suerte de hacer de mi vida lo que he querido y cuando he querido y por ello creía que era la persona más feliz del mundo, la más afortunada. Pero no es así. Ese 17 de Enero, cuando me diagnosticaron cáncer, aprendí a valorarla. Podía tener la mejor vida del mundo, para mí, la idónea. Pero no valoraba lo que tenía porque para mí era algo normal. Cuando el doctor me dijo, después de hacerme la colonoscopia, que tenía cáncer, lo primero que pensé fue: no me arrepiento de nada de lo que no he hecho. En otras palabras, creo que he vivido siempre